ll EP17 ll
I don't wanna be your friend anymore!
“อืม ลุกได้แล้วมันหนักนะรู้มั้ย” ฉันบอกเมื่อคิดว่าเราน่าจะคุยกันรู้เรื่องแล้ว
“หวาน..”
“อะไรอีก..” ฉันถามกลับในขณะที่กำลังลอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก.. มันจ้องฉันนิ่งก่อนจะเลื่อนสายตาไปที่ริมฝีปากแทน จนฉันเผลอกัดปากตัวเองด้วยความเกร็ง
“อย่ากัด..” นิ้วเรียวยาวเลื่อนขึ้นมาสัมผัสกับความนุ่มอย่างอ้อยอิ่ง ยังไม่ทันอ้าปากพูดอะไรเพียงชั่วครู่คำพูดที่จะเอ่ยห้ามก็ถูกมันกลืนหายไปจนหมดและถูกปิดด้วยริมฝีปากของคนด้านบนแทนจนไม่เหลือช่องว่างอีกต่อไป
ลิ้นหนาสอดเข้ามาเกี่ยวตวัดในโพรงปากอย่างไม่รีรอและรวดเร็วจนฉันแทบไม่ทันได้ตั้งตัว ครั้นจะเบือนหน้าหนีสัมผัสนั้นกลับโดนคนรู้ทันเลื่อนมือมาช้อนคางเอาไว้ให้เงยหน้ารับสัมผัสอย่างเอาแต่ใจ
“อะ อื้อ.. ”
คนใต้ร่างที่ถูกปลุกปั่นอารมณ์ทำได้เพียงส่งเสียงร้องอู้อี้ในลำคออย่างคนหมดหนทาง รสชาติข่มปร่าและกลิ่นเบียร์ที่ถูกส่งต่อผ่านเรียวลิ้นของอีกคนเกี่ยวพันกันมั่วในโพรงหวาน จนสติเริ่มเลือนหายไปทีละนิดและกลายเป็นค่อยๆ ตอบรับสัมผัสของคนด้านบนแทนในที่สุด
อุ้งมือหนาที่ไม่ถูกปล่อยให้ว่างเลื่อนขึ้นมากอบกุมอกสวยขนาดพอดีมืออย่างไม่เร่งรีบแต่ทว่ากลับปลุกปั่นอารมณ์ได้ไม่น้อย ริมฝีปากร้อนผละออกมาจากเรียวปากบางพลางเลื่อนใบหน้าจูบซับตามคอระหงอย่างแผ่วเบา
“อ่ะ! อ่า.. ไปป์... ” เสียงหอบหายใจดังขึ้นทันทีที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ตามด้วยเสียงเรียกที่ขาดหายเป็นช่วงๆ ตามจังหวะการหายใจที่ถี่ขึ้น
“อื้อ! อย่า... อ๊ะ” สัมผัสร้อนและเปียกชื้นผ่านเนื้อผ้าตรงช่วงอก ทำให้น้ำหวานแทบจะหัวใจวายเมื่อเปิดตาขึ้นมาโดยที่มือยังคงดันแรงอันน้อยนิดไปที่ไหล่ของไปป์ให้ผละออกแม้มันจะไม่ขยับสักนิดเลยก็ตาม
“พ พออ!.. อื้อ.. ” แม้จะเอ่ยเรียกแค่ไหน คนที่มัวแต่ก้มหน้ามุ่นอยู่ก็ไม่มีทีท่าจะยอมปล่อยมันเลย แล้วยิ่งมีเสียงเอ่ยห้ามแค่ไหน อุ้งมือหนาก็ยิ่งออกแรงคลึงมันมากเท่านั้นจนปากบางต้องส่งเสียงออกมาอย่างอัดอั้น
“ฮืม... หวาน..” ปากเอ่ยพึมพำไปด้วยในขณะที่กำลังลากริมฝีปากร้อนไปตามเนื้อตัวเปลือยเปล่าลงมาเรื่อยๆ ก่อนจะออกแรงดูดเม้มตามลำตัวขาวจนเกิดรอยอย่างชัดเจน ไอร้อนจากปากที่กระทบผิวยามขยับเปล่งเสียงทำให้อารมณ์ของร่างเล็กเริ่มไปอย่างกู่ไม่กลับ
“อ๊ะ! ไปป์...อื้อ!” เสียงหวานเริ่มร้องดังขึ้นอีกครั้งย๒ามที่นิ้วเรียวสัมผัสเข้าที่ความนุ่มบอบบางกลางลำตัวผ่านเนื้อผ้า ในขณะที่ช่วงบนถูกเปลือยเปล่าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ขาเรียวถูกจับให้ตั้งฉาก ก่อนที่แขนแกร่งจะล็อกต้นขาไว้อย่างแน่นหนาจนแทบขยับไม่ได้ แพนตี้ตัวบางคือปราการชิ้นสุดท้ายที่เหลือติดตัวอยู่บนร่างระหงในตอนนี้ และมันกำลังถูกเลื่อนลงตามเรียวขาสวยอย่างใจเย็น
ภาพที่สไปป์กำลังนั่งแทรกอยู่กลางลำตัวยิ่งส่งผลให้ใบหน้าสวยออกสีอย่างน่ารัก แต่กลับกันคือน้ำหวานกำลังรู้สึกอายและแทบทนไม่ไหวที่ต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ แตกต่างจากสไปป์ที่ยิ่งมองก็ยิ่งอยากจ้องให้นานกว่าเดิม สวย..
“ไปป์.. อย่านะ มัน.. อ๊ะ ส สกปรก... อื้ออ!”
เขาแทบจะไม่ได้ยินเสียงห้ามนั้นเลยสักนิด ทันทีที่เขาก้มลงไปฉกชิมความหวานนั้น ก็ได้ยินแต่เสียงหวานครางอื้ออึงไม่เป็นภาษาออกมา แต่มันกลับน่าฟังที่สุด
ยิ่งพยายามดิ้นหรือหนีสัมผัสนั้นเท่าไหร่ แขนแกร่งกลับยิ่งยึดเธอไว้แน่นจนไม่สามารถขยับได้อีก ปลายผมนุ่มที่หวานมักชอบจับบัดนี้มันกลับลงไปคลอเคลียกับขาอ่อนด้านใน เรียวลิ้นที่ตวัดสำรวจไปทั่วจนเธอรู้สึกปั่นป่วนและมวนไปทั่วท้อง มันทำให้รู้สึกมากเสียจนต้องกัดนิ้วไว้เพื่อไม่ให้เผลอส่งเสียงที่น่าอายออกไปมากกว่านี้ มือที่ใช้ปิดบังหน้าอกเปล่าเปลือยในตอนแรก เลื่อนลงไปสอดเข้าที่กลุ่มผมนิ่มก่อนจะกำมันแน่นอย่างต้องการที่ระบาย
ดวงตาคมช้อนมองขึ้นมาอย่างเป็นประกาย เมื่อร่างเล็กเผลอจ้องตอบไปไม่นานก็ต้องหันหน้าหนีออกด้วยความอาย ก่อนจะโดนดึงมือข้างที่กัดไว้ออกไปประสานแน่นโดยที่ยังไม่เงยหน้ามาจากตรงนั้นเลยด้วยซ้ำ
“ไปป์! พอได้ ละ..แล้ว! อ๊า!” คนขี้แกล้งเหมือนได้ใจที่ฉันส่งเสียงน่าอายออกไปแบบนั้น ยิ่งส่งสัมผัสเข้ามาจนฉันเริ่มเกร็ง และกรีดร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“แฮ่ก.. แฮ่ก! ไอ้บ้า!” เสียงก่นด่าดังขึ้นทันทีที่เขาผละออกจากความหวานตรงนั้น
“ขอนะ” ก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นมากระซิบอย่างแผ่วเบาและคลอเคลียหยอกเล่นกับแก้มเนียนใสไม่หยุด
“ถ้า.. แฮ่ก ไม่ให้ล่ะ..อ่ะ”
“ก็ผลักไปป์ออก.. ผลักออกแรงๆ เลย” ไปป์พูดพร้อมขยับตัวเข้ามาใกล้จนตัวเราแนบชิดกันเกือบทุกส่วน.. ก่อนจะส่งความเป็นตัวตนที่เกร็งแน่นถูไถกับความอ่อนนุ่มของร่างบางไปมา
“ขี้โกง! อื้อ..” กลีบปากเรียวถูกครอบครองอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันกลับแตกต่างทั้งอ่อนนุ่มและเนิบนาบจนน่าใจหาย
“หวาน.. ไปป์ขอนะ” ไปป์ละริมฝีปากออกโดยที่ยังคงคลอเคลียอยู่บนใบหน้าอย่างนั้น ใบหน้าเราห่างกันไม่ถึงนิ้ว มันใกล้มาก.. มากจนเห็นแววตาที่ถูกส่งมาให้อย่างเว้าวอน
“อือ..”
“น่ารัก..” จบคำชมที่น่าฟังก่อนฉันจะรู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่ถูกสอดเข้ามาในตัวอย่างช้าๆ แต่ทว่ามันกลับตึงเครียดและคับแน่นจนฉันแทบทนไม่ไหว
“ไปป์.. หวานเจ็บ” ฉันตวัดแขนกอดร่างหนาไว้แน่น และเผลอจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างอย่างไม่รู้ตัว มันเจ็บจนไม่รู้จะระบายยังไง อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก
“อ่า.. หวาน อย่าเกร็ง..” ไปป์พูดในขณะที่ยังคงดันตัวตนเข้ามาเรื่อยๆ จนสุดทาง โดยไม่ลืมปลอบร่างเล็กที่นอนสั่นไปด้วย
“อึก”
“ขอโทษ.. หายเจ็บยัง” เขาเองก็ใช่ว่าจะรู้สึกดีที่เห็นหวานต้องเจ็บขนาดนี้ ยิ่งเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทางก็ยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่
เมื่อเห็นว่าน้ำหวานส่ายหน้าตอบเขาจึงเลือกที่จะใจเย็นและรอให้ร่างเล็กพร้อม ก่อนจะกดจูบซับน้ำสีใสไปทั่วหน้าสวยอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นว่าโอเคแล้วจึงเริ่มขยับกาย
“แน่น.. ” ขยับตัวได้เพียงนิดเดียวเขาก็ต้องเปิดปาก.. ข้างในของหวานมันร้อนและแน่นมากจนเขาแทบขยับไม่ได้
“อ๊ะ.. อื้อ!” ฝ่ามือหนาตะปบเข้าที่อกอิ่มก่อนจะออกแรงเคล้นมันจนคนใต้ร่างต้องส่งเสียงออกมาบวกกับแรงที่ส่งมาเริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนเธอแทบทนไม่ไหว
“เร็ว.. เร็วไปแล้ว อื้อไปป์! ” จากจังหวะที่เนิบนาบในตอนแรก ถูกเร่งโดยคนที่ออกจังหวะอย่างห้ามไม่ได้
“อ๊ะ หวาน.. อ่า” มือสองคู่เริ่มประสานเข้าหากันอีกครั้ง จังหวะที่ถูกแปรเปลี่ยนยิ่งนานไปก็เป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงเนื้อกระทบดังไปทั่วห้องอย่างไม่ขาดสาย
“แฮ่ก! อาา.. อื้ออ!” เสียงหวานร้องดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาชักกายออกมาก่อนจะดันเข้าไปทีเดียวจนสุด
ครั้งนี้เขารีบเร่งจังหวะให้ถี่รัวขึ้น ยิ่งมือเรียวจิกแผ่นหลังเขาแรงเท่าไหร่ไปป์ก็ยิ่งใส่ไปแรงเท่านั้นอย่างต้องการระบายความอัดอั้นที่กำลังจะถูกปลดปล่อยออกมา
เรียวปากสีแดงน่ารักที่แห้งพร่าไปทำให้เขานึกอยากก้มลงไปชิมอีกครั้งห้าม ฝ่ามือเลื่อนไปตามเรือนร่างเว้าสวยอย่างอิสระและเริ่มยึดร่างเล็กไว้แล้วส่งแรงเร่งจังหวะเข้าไปอีกตามอารมณ์ที่ใกล้จะปะทุขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะสอบสะโพกเข้าออกอย่างถี่รัวเป็นครั้งสุดท้าย
“หวาน... อ่า!” เสียงนุ่มเริ่มกระเส่าตามความแรงที่เขาขยับพอๆ กับหวานที่ครางส่งเสียงไม่เป็นภาษา
“อื้อออ!” ร่างเล็กรับแรงที่ส่งเข้ามาครั้งสุดท้ายก่อนจะสัมผัสได้ถึงความอุ่นวาบหวามที่แทรกเข้ามาในกายอย่างรวดเร็ว..
“ร เรา.. เป็น..”
“เราไม่ใช่เพื่อนกันแล้วหวาน..”
.
.
.
"ไปป์รักหวานนะ"
แต่งครั้งแรก ชอบไม่ชอบบอกได้นะคะ กลับไปเม้นให้ด้วยนะ<3
กลับไปอ่านต่อที่ https://writer.dek-d.com/blurryface/writer/view.php?id=1615067
